பேரழகிக்காய் எழுதிய
கவிதை
நான்....
என் கவிதையை
அழகாகாக்கிய
பேரழகி
நீ....
மழைநேரம் மண்வாசனையை
எழுப்பி விடுவது போல,
இரவுகளில் உன்னைப்பற்றிய
கனவுகள் என் காதலை
எழுப்பி விடுகிறது...
மழையில் நனைவது
பிடிக்கும் என்றாள்,
அவள் துப்பட்டா தூரலில்
குடைபிடித்தபடியே..
குளிக்கச் செல்லும் முன்
கொஞ்சி விட்டுச் செல்கிறாள்
அவள்,
ஈர முத்தங்களை தண்ணீர்
வாங்கிக்கொள்ளும் என
குளிக்காமலே செல்கின்றேன்
நான்...
உன் அழகைப் பற்றி
ஆயிரம் கவிதை
எழுதிவிடுகின்றேன்..
ஆயினும் உன்னைப் போல
அழகான கவிதை
இதுவரை பிறக்கவே இல்லை...
சண்டைகளுக்குப் பின்
சமாதானம் தேடும்
வார்த்தைகளை விட,
சலனமே இல்லாமல் நீ
கொடுக்கும் நெற்றி முத்தத்தில்
அடிமையாகிறது என் காதல்.
நீயும் நானும் பாதியாய்
நம்மில்
மீதியாய் இருக்கிறது
காதல்...
எனக்காக கவிதை
எழுதி கொடு என்றவளிடம்,
பரிசாய் பதில் கவிதை
கொடு என்றால்,
இதழ்களை இணைத்து
கவிபடைத்து செல்கிறாள்
கன்னத்தில்...
நீ கொஞ்சிப் பேசும்
அழகை எல்லாம்,
மிஞ்சி விடுகின்றன
உன் முத்ததிற்கான
என் கெஞ்சல்கள்...
என் இரவுகள்
கனவுகளை சுமப்பது
போல
என் நாட்குறிப்பு உனக்கான
கவிதையை சுமக்கிறது
காதலோடு...
தெரியாத சண்டைகளில்,
புரியாத சமாதானத்தில்,
இடைவேளை தரும்
பிரிவுகளில்,
என மெல்ல
தலை தூக்குகிறது
நம் காதல்...
யார் முதலில்
பேசுவது,
என்ற சண்டையிலே,
சத்தமில்லாமல்
சண்டையிட்டுக் கொள்கிறது
நம் காதல்...
| மறுமொழிப்பெட்டி: | ||
Loading... | ||
No comments:
Post a Comment